آنچه در مورد دیسمورفی عضلانی (MD) باید بدانید

دیسمورفی عضلانی: علائم، علل، تشخیص و راه های درمان آن/ love magazine

دیسمورفی عضلانی (MD) یک وضعیت سلامت روان است که در آن فرد معتقد است که عضلاتش به اندازه کافی بزرگ یا رشد نکرده اند. MD معمولا در نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می‌شود. علائم ممکن است شامل ورزش بیش از حد، کالری شماری و اشتغال ذهنی در به دست آوردن ظاهری عضلانی باشد.

در ظاهر اشتغال ذهنی با عضله سازی ممکن است بی ضرر به نظر برسد. با این حال علائم MD می‌تواند بر زندگی افراد تأثیر منفی بگذارد، مانند اینکه حفظ روابط یا شغل برای آنها دشوار باشد. افراد مبتلا به MD ممکن است احساس شرم، عزت نفس پایین و در برخی موارد افزایش خطر خودکشی را تجربه کنند.

این مقاله در مورد دیسمورفی عضلانی، علائم، علل، عوامل خطر، تشخیص و راه های درمان آن بحث خواهد کرد.

دیسمورفی عضلانی چیست؟

افراد مبتلا به MD احساس مداوم نارضایتی در مورد رشد عضلات خود را تجربه می‌کنند. در نتیجه آنها ممکن است رفتارهایی از جمله ورزش کردن به صورت اجباری، حفظ یک رژیم غذایی سفت و سخت، استفاده از مکمل های غذایی به صورت افراطی و استفاده از استروئیدهای آنابولیک-آندروژنیک را داشته باشند.

افراد مبتلا به MD ممکن است صرف نظر از وضعیت واقعی بدن خود به افزایش سایز عضلات خود توجه کنند. ممکن است فردی با هر اندازه ای از جمله آنهایی که از قبل ماهیچه های توسعه یافته ای دارند MD را تجربه کنند.

همچنین ممکن است یک فرد عضلانی به طور منظم ورزش کند و با MD زندگی نکند. با این حال افراد مبتلا به MD معمولاً رژیم غذایی و ورزش را برای عضله سازی به جنبه های مهم زندگی مانند روابط یا شغل خود در اولویت قرار می‌دهند.

دیسمورفی عضلانی چقدر شایع است؟

شیوع MD می‌تواند در بین جمعیت شناسی متفاوت باشد. برای مثال مطالعه‌ای در سال 2022 که بر روی 3618 نوجوان استرالیایی 11 تا 19 ساله انجام شد نشان داد که 2.2 درصد از پسران و 1.4 درصد از دختران مبتلا به MD هستند.

مطالعه‌ای در سال 2018 از 120 بدنساز نشان داد که 58.3 درصد از آنها نمرات بالایی در پرسشنامه اختلال دیس‌مورفیا عضلانی (MDDI) داشتند. MDDI یک مقیاس اندازه گیری علائم برای MD است.

داده های مربوط به شیوع MD محدود است. با این حال تحقیقات قدیمی‌تر نشان می‌دهد که MD یا سطوح بالای علائم آن ممکن است بر 1 تا 54٪ جمعیت تأثیر بگذارد.

علائم دیسمورفی عضلانی

علائم MD ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• صرف زمان زیادی برای ورزش کردن
• ورزش با وجود خطر آسیب
• ورزش کردن با درد
• پوشیدن لباس های گشاد یا چند لایه برای پنهان کردن عیب ها
• پوشیدن لباس هایی که قسمت های خاصی از بدن را برجسته می‌کند
• اولویت دادن به ظاهر فیزیکی
• برنامه ریزی فعالیت های دیگر حول تمرین
• فدا کردن شغل، روابط، امور مالی و سایر علایق برای ورزش
• اعتقاد به اینکه عضلات فرد باید بزرگتر باشند
• کالری شماری
• تثبیت بر محتوای غذا
• حفظ یک برنامه غذایی سفت و سخت
• وسواس در مورد آینه یا اجتناب از آن
• استفاده از استروئیدها یا داروهای افزایش دهنده عملکرد

علل دیسمورفی عضلانی

به گفته بنیاد بین المللی (IOCDF) هیچ دلیل خاصی برای MD وجود ندارد. با این حال عواملی مانند موارد زیر ممکن است به این وضعیت کمک کنند:

• زیست شناسی
• اذیت کردن یا قلدری دوران کودکی
• تأثیرات فرهنگی یا رسانه ای
• عزت نفس پایین
• ایزوله سازی اجتماعی
• تنهایی

خطرات دیسمورفی عضلانی

افرادی که در ورزش های مرتبط با ظاهر شرکت می کنند ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به MD باشند. یک مطالعه کوچک در سال 2018 نشان می‌دهد که MD بیشتر در بین بدنسازان رخ می‌دهد تا در بین ورزشکاران قدرتی یا تمرین کنندگان تناسب اندام.

محققان دریافتند بدنسازانی که علائم اضطراب اجتماعی و ارتورکسیا عصبی دارند، شانس بیشتری برای تجربه علائم MD داشتند. افرادی که تمایلات کمال گرایی دارند نیز ممکن است در معرض خطر ابتلا به MD باشند. تفکر کمال گرایانه غیرمستقیم ممکن است باعث شود آنها از بدنی که در حال حاضر دارند ناراضی باشند.

طبق گفته بنیاد بین المللی، MD معمولاً در کنار شرایط بهداشت روانی زیر رخ می‌دهد:

• اختلال مصرف مواد
• اختلال وسواس اجباری (OCD)
• اختلال وسواس فکری
• اختلالات اشتها
• اختلالات خلقی
• اختلال اضطراب اجتماعی
• اختلال کمبود توجه بیش فعالی

بر اساس بررسی منبع مورد اعتماد در سال 2019، ارتباط بین علائم اختلال خوردن و علائم MD مثبت و از نظر آماری معنادار است.

راه های تشخیص دیسمورفی عضلانی

MD یک زیرگروه از BDD است، بنابراین تشخیص ممکن است در ابتدا بر BDD متمرکز شود. متخصصان مراقبت های بهداشتی معمولاً از نسخه اصلاح شده مقیاس وسواس اجباری برای تشخیص BDD استفاده می‌کنند. آنها ممکن است بپرسند که شخص در مورد ظاهر خود چه احساسی دارد، آیا این احساسات بر کیفیت زندگی او تأثیر می‌گذارد و آیا فرد افکار و رفتارهای تکراری یا اجباری را تجربه می‌کند.

اگر فردی علائم BDD را نشان دهد، پزشک ممکن است سوالات بیشتری برای تشخیص MD بپرسد. به عنوان مثال آنها ممکن است از MDDI استفاده کنند، که منبع مورد اعتماد را برای علائم MD ارزیابی می‌کند.

گزینه های درمانی برای MD ممکن است شامل:

• روان درمانی: درمان شناختی رفتاری، درمان فراشناختی، خانواده درمانی یا سایر تکنیک ها
• مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین: داروهای ضد افسردگی مانند فلوکستین (پروزاک) و سیتالوپرام (سلکسا)

درمان ممکن است شامل ترکیبی از روان درمانی و دارو باشد. به طور معمول درمان جراحی برای تنظیم عیوب درک شده موثر نیست و ممکن است علائم MD را بدتر کند.

سوالات متداول

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنیم؟

افراد مبتلا به MD ممکن است به دنبال درمان نباشند زیرا ممکن است انکار کنند یا تشخیص ندهند که یک وضعیت سلامت روانی را تجربه می کنند. با این حال اگر فردی علائم MD را نشان دهد ممکن است از صحبت با یک متخصص مراقبت های بهداشتی سود ببرد.

افراد مبتلا به BDD ممکن است خطر خودکشی را افزایش دهند. افراد در صورت داشتن افکار خودکشی یا قصد آسیب رساندن به خود باید با یک متخصص مراقبت های بهداشتی صحبت کنند.

آیا دیسمورفی عضلانی شایع تر می‌شود؟

یک مطالعه سال 2020 نشان داد که میزان بدشکلی بدن در بین نوجوانان در حال افزایش است. هنگامی که محققان 186 فرد 16 تا 18 ساله را در مورد جنبه‌هایی از بدن که بیشتر نگران آن‌ها بودند مورد بررسی قرار دادند، مردان اغلب در مورد عضله‌سازی خود ابراز نگرانی کردند.

تفاوت بین بیگورکسی و دیسمورفی عضلانی چیست؟

بیگورکسی نام دیگر MD است. مردم همچنین ممکن است به این وضعیت به عنوان “بی اشتهایی معکوس” اشاره کنند.

خلاصه

دیسمورفی عضلانی یک وضعیت سلامت روانی است که شامل درگیری ذهنی برای افزایش اندازه عضلات است. افراد مبتلا به MD ممکن است عضله سازی را به جنبه های مهم زندگی خود مانند شغل، روابط یا سلامت کلی در اولویت قرار دهند. اگرچه هرکسی می‌تواند به MD مبتلا شود، شرکت در ورزش های ظاهر محور مانند بدنسازی ممکن است خطر ابتلا را افزایش دهد. درمان معمولاً شامل روان درمانی و دارو است.