هر آنچه که باید درباره کاردیومیوپاتی بدانید

علت کاردیومیوپاتی چیست و چگونه آن را درمان کنیم؟/ love magazine

کاردیومیوپاتی بیماری است که شامل عضله قلب ضعیف شده می‌شود. این بیماری پمپاژ خون به سراسر بدن را برای قلب دشوار می‌کند.

طبق گفته مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC)، کاردیومیوپاتی ممکن است در هر 1 نفر از 500 نفر رخ دهد اما اغلب تشخیص داده نمی‌شود. کاردیومیوپاتی می‌تواند به مرور زمان ایجاد شود یا ممکن است فرد از بدو تولد به این بیماری مبتلا باشد.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد کاردیومیوپاتی، از جمله علائم، علل و درمان آن به خواندن ادامه دهید.

علائم کاردیومیوپاتی

در برخی موارد، معمولاً موارد خفیف، هیچ علامتی از کاردیومیوپاتی وجود ندارد. با این حال با پیشرفت بیماری، فرد ممکن است علائم زیر را با شدت‌های مختلف تجربه کند:

• خستگی
• تنگی نفس
• تورم پاها و مچ پا
• تپش قلب
• سرگیجه
• غش

علل و عوامل خطر

علت کاردیومیوپاتی همیشه مشخص نیست اما برخی از عوامل خطر شناخته شده وجود دارد. به عنوان مثال شرایطی که منجر به التهاب یا آسیب قلبی می‌شوند، می‌توانند خطر ابتلا به کاردیومیوپاتی را در فرد افزایش دهند.

نارسایی قلبی، که می‌تواند در نتیجه حمله قلبی یا سایر شرایط رخ دهد، همچنین می‌تواند باعث کاردیومیوپاتی شود. عوامل خطر دیگر عبارتند از:

• سابقه خانوادگی بیماری قلبی، مرگ ناگهانی قلبی یا کاردیومیوپاتی
• فشار خون بالا
• بیماری عروق کرونر قلب
• آمیلوئیدوز و سارکوئیدوز، که می‌توانند به قلب آسیب برسانند
• عفونت‌های ویروسی قلب
• دیابت
• اختلال مصرف الکل
• بارداری
• مصرف کوکائین و آمفتامین
• چاقی
• شیمی درمانی

انواع کاردیومیوپاتی

1- کاردیومیوپاتی متسع:

کاردیومیوپاتی متسع شایع‌ترین شکل این بیماری است و معمولاً در بزرگسالان زیر 50 سال رخ می‌دهد. این بیماری اغلب در بطن چپ شروع می‌شود اما در نهایت می‌تواند بطن راست را تحت تأثیر قرار دهد. کاردیومیوپاتی گشاد شده همچنین می‌تواند بر ساختار و عملکرد دهلیزها (حفره‌های بالایی قلب) تأثیر بگذارد.

2- هیپرتروفیک:

کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک یک بیماری ژنتیکی است که در آن رشد غیرطبیعی فیبرهای عضله قلب رخ می‌دهد و منجر به ضخیم شدن یا “هیپرتروفی” این فیبرها می‌شود. این ضخیم شدن باعث سفت شدن حفره‌های قلب شده و بر جریان خون تأثیر می‌گذارد. همچنین می‌تواند خطر اختلالات الکتریکی به نام آریتمی را افزایش دهد.

طبق گفته بنیاد کاردیومیوپاتی کودکان، این دومین شکل شایع کاردیومیوپاتی در کودکان است و در حدود یک سوم از کودکان مبتلا، تشخیص قبل از سن 1 سالگی رخ می‌دهد.

3- کاردیومیوپاتی محدود کننده:

کاردیومیوپاتی محدود کننده زمانی رخ می‌دهد که بافت‌های بطن‌ها سفت می‌شوند و نمی‌توانند به درستی با خون پر شوند. در نهایت ممکن است منجر به نارسایی قلبی شود. این بیماری در بزرگسالان مسن شایع‌تر است و می‌تواند ناشی از شرایط نفوذی (مواردی که شامل تجمع مواد غیرطبیعی در بافت‌های بدن است) مانند آمیلوئیدوز باشد.

4- آریتموژنیک:

در کاردیومیوپاتی آریتموژنیک، بافت فیبروتیک و چربی جایگزین بافت‌های سالم بطن راست می‌شود که ممکن است باعث ریتم نامنظم قلب شود. در برخی موارد این فرآیند می‌تواند در بطن چپ نیز رخ دهد.

طبق تحقیقات، کاردیومیوپاتی آریتموژنیک خطر مرگ ناگهانی قلبی را به ویژه در جوانان و ورزشکاران افزایش می‌دهد. این یک بیماری ژنتیکی ارثی است.

راه های تشخیص کاردیومیوپاتی

پزشکان برای تأیید کاردیومیوپاتی، معاینه فیزیکی و آزمایش‌های تشخیصی انجام می‌دهند. آنها احتمالاً از یک یا چند مورد از آزمایش‌های تشخیصی زیر استفاده می‌کنند:

عکسبرداری با اشعه ایکس از قفسه سینه: عکس‌برداری با اشعه ایکس از قفسه سینه به تعیین بزرگ شدن قلب کمک می‌کند، که نشانه‌ای از برخی بیماری‌ها است.

الکتروکاردیوگرام (EKG): EKG فعالیت الکتریکی قلب، از جمله سرعت ضربان آن را اندازه‌گیری می‌کند. همچنین نشان می‌دهد که ریتم قلب منظم یا غیرطبیعی است.

اکوکاردیوگرام: اکو از امواج صوتی برای ایجاد تصویر متحرک از قلب استفاده می‌کند. این روش به تعیین شکل، اندازه، عملکرد و ساختار قلب کمک می‌کند.

کاتتریزاسیون قلبی: متخصص قلب این روش را برای ارزیابی جریان خون در شریان‌های قلب انجام می‌دهد.

ام آر آی قلبی: این آزمایش غیرتهاجمی از یک میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای به دست آوردن تصاویر دقیق از قلب استفاده می‌کند.

آزمایش ژنتیکی: آزمایش ژنتیکی، که گاهی اوقات آزمایش ژنومی نامیده می‌شود، می‌تواند اختلالات ارثی مانند کاردیومیوپاتی را رد یا تأیید کند.

راه های درمان کاردیومیوپاتی

هدف از درمان کاردیومیوپاتی، کنترل علائم، کند کردن پیشرفت بیماری و جلوگیری از مرگ ناگهانی قلبی است. نوع درمان ممکن است به شدت علائم و نوع کاردیومیوپاتی بستگی داشته باشد اما درمان معمولاً شامل ترکیبی از موارد زیر است:

1- تغییرات سبک زندگی:

تغییرات سبک زندگی می‌تواند به کاهش شدت شرایطی که ممکن است منجر به کاردیومیوپاتی شده باشد، کمک کند. آنها همچنین ممکن است پیشرفت بیماری را کند کنند.

تغییرات سبک زندگی ممکن است شامل پیروی از یک رژیم غذایی متعادل باشد که شامل محدود کردن مصرف چربی‌های ترانس، چربی‌های اشباع، قند اضافه شده و نمک است.

مدیریت استرس، ترک سیگار (در صورت وجود) و فعال ماندن از نظر جسمی نیز برای افراد مبتلا به کاردیومیوپاتی مفید است. میزان و شدت فعالیت بدنی مفید ممکن است متفاوت باشد. قبل از شروع، صحبت در مورد برنامه‌های ورزشی با پزشک یا متخصص مراقبت‌های بهداشتی ضروری است.

2- داروها:

معمولاً داروها بخشی از یک برنامه درمانی کاردیومیوپاتی هستند. برخی از انواع داروهایی که پزشکان ممکن است تجویز کنند عبارتند از:

بتابلاکرها: بتا بلاکرها ضربان قلب را کند می‌کنند، به این معنی که قلب باید کمتر کار کند.

رقیق‌کننده‌های خون: رقیق‌کننده‌های خون به کاهش خطر ایجاد لخته‌های خون کمک می‌کنند.

دیورتیک‌ها: دیورتیک‌ها مایعات اضافی را از بدن خارج می‌کنند. این مایعات ممکن است زمانی که قلب به طور موثر پمپاژ نمی‌کند، تجمع یابند.

داروهای فشار خون: مهارکننده‌های آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین (ACE)، مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین و مهارکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین-نپریلیزین به کاهش فشار خون و قطع گیرنده‌های استرس که در افراد مبتلا به کاردیومیوپاتی فعال می‌شوند، کمک می‌کنند.

ضد آریتمی‌ها: ضد آریتمی‌ها داروهایی هستند که از ریتم‌های غیرطبیعی قلب جلوگیری می‌کنند.

3- کاشت دستگاه‌:

برخی از این دستگاه ها عبارتند از:

ضربان ساز قلب: یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی معمولاً این دستگاه ژنراتور باتری‌دار را در زیر پوست نزدیک ترقوه قرار می‌دهد. این دستگاه لیدهایی به قلب متصل می کند تا تکانه‌های الکتریکی را منتقل کنند و باعث شوند قلب به طور منظم بتپد.

دستگاه دفیبریلاتور قلبی قابل کاشت (ICD): این دستگاه شبیه به ضربان‌ساز است. با این حال می‌تواند در صورت تشخیص ریتم غیرطبیعی و بالقوه ناپایدار قلب، شوک الکتریکی به قلب وارد کند. برخی از بیماران ممکن است به درمان هماهنگ‌سازی مجدد قلب (CRT) نیاز داشته باشند، که در آن یک لید اضافی به ضربان قلب کمک می‌کند تا با الگوی هماهنگ‌تری بتپد.

دستگاه کمکی بطن چپ (LVAD): LVAD به قلب در پمپاژ خون در سراسر بدن کمک می‌کند. هنگامی که کاردیومیوپاتی قلب را به شدت ضعیف کرده است، این دستگاه در حالی که فرد منتظر پیوند قلب است، مفید است.

4- جراحی:

هنگامی که علائم شدید هستند، جراحی ممکن است یک گزینه بهتر باشد. برخی از روش‌های جراحی ممکن برای کاردیومیوپاتی عبارتند از:

میکتومی سپتوم: این جراحی، کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک را با انسداد جریان خون درمان می‌کند. این شامل برداشتن بخشی از سپتوم است که به بطن چپ بیرون زده است. برداشتن بافت ضخیم شده، جریان خون از قلب را بهبود می‌بخشد.

پیوند قلب: افرادی که انواع خاصی از کاردیومیوپاتی با نارسایی قلبی پیشرفته دارند، ممکن است واجد شرایط پیوند قلب باشند. با این حال پیوند قلب یک فرآیند گسترده است که همه افراد واجد شرایط آن نیستند.

خلاصه

کاردیومیوپاتی بیماری است که شامل تضعیف عضله قلب می‌شود. انواع مختلفی از کاردیومیوپاتی وجود دارد، از جمله کاردیومیوپاتی گشاد شده که شایع‌ترین نوع آن است. درمان کاردیومیوپاتی به میزان علائم و شکل بیماری بستگی دارد. درمان معمولاً شامل تغییرات سبک زندگی و داروها است. درمان‌های اضافی در موارد شدیدتر ممکن است شامل کاشت دستگاه یا جراحی باشد.